Pawel Delag 2018

Z własnego notatnika ... czasami coś w nas walnie uderzy wtedy notuje , rejestruje ... Wychodzę z samolotu , wchodzę w krotki przełyk , to rękaw łączący samolot z terminalem , łączący Jeszcze Europę z Indiami .
Atakuje mnie lepkie i gęste powietrze oraz towarzyszący temu zapach , czegoś co się rozkłada , czegoś co jest i stare i zmęczone , czegoś co cieknie jak żywica , ale w tym zapachu rozkładu były rownież nuty słodkie ... kwiatów i kadzideł , brudu , i jeszcze czegoś , czego nazwać nie umiem inaczej jak Indie .
Tak Indie , i ten zapach towarzyszył mi wszędzie na ulicy przez następne dni i noce , a nocami Indie pachną intensywniej .
Jakby parują nagrzanym dniem , studząc rozgrzaną nagą ziemię , ludzi na wpół ubranych , noce nie dają wytchnienia , snu , męczą człowieka , wprowadzają po kilku dniach w jakiś dziwny stan - trans podprogowy , podkorowy , czas zmienia bieg ... Dłuży się nie samowicie , rozciąga jak z gumy .
." Przełyk " do brzucha Indii .
Brzuch nagrzany , spocony ...
Poza sklimatyzowanymi pomieszczeniami , jakby wysterylizowanymi przez cywilizacje oazami zimna i chłodu .

Wychodzimy z terminala , i od razu "atakuje " mnie masa ludzka , kłębiąca się przed wejściem .
Jazgot i bieganie .
Tu nikt nie ma czasu , i trzeba szybko przebierać nogami , abym w tym " gównie " nie utonął .
Idziemy na postój taksówek , pakujemy się do środka , drzwi się zamykają .
Cisza , samochód miękko rusza , 
ale juz po chwili ...
zaczyna bujać na nieruchomościach .
Patrzę przez okno 
Linia horyzontu zamknięta ponurymi domami , jakby rozpaczliwe walcżacymi o to aby sie jakość tak wewnętrznie nie zapaść , nie wklęsnąć ustać na nogach , rzadko miga plama światła , rozjaśniająca skrzyżowania ulic , kręgi świetlne .
Widzę 
Śpiących .
Wszędzie ich pełno 
Prosto na chodnikach 
Pozwijani , pokreceni , poprzytulani , jakby zatrzymani w biegu , umęczeni , spija tak łatwiej przetrwać , przetrwać noc .
Pytam kierowcę , co to za ludzie .
On , ze pracujący lud , którego nie stać na własny kat , ale ci ludzie pracują , zarabiają .
Próbując utrzymać się na powierzchni oceanu istnień ludzkich .
Śpiących przybywa , zbliżamy sie do centrum miasta .
Jak długo jadę ? 30 min ? 
I ta szara masa spijających przy drodze powoduje ze odczuwam w środku monotonię ...... , ze nic nie można zmienić ... 
Aż się w pale nie mieści .
Ze tak było zawsze od tysiącleci 
Rosło , umierało , rozkwitało i gniło , kopulując , tańcząc , śmiejąc się i gwałcąc - to co tak cenne dla Europejczyka ja , moje , tu się kończę a tu zaczynam - ten klocek mentalny gotowy na papier ścierny made in India .
I ze nic co dotąd spotkałeś nie da sie porównać do tego , co teraz przede mną rozkraczylo nogi .
Wjeżdżamy w slumsy , kierowca mi mówi , ze wkrótce dotrzemy do apartamentów naszego Mistrza .
Samochód wtacza sie na niewielki pagórek i stad widzę fragment wielkiej bazaltowej skały , kotra lśni czernią w świetle księżyca , do której przytulone są wieżowce takie nasze z Ursynowa , jest ich może 3 może 4 , a wokół nich setki , tysiące bud , domków .
Jedziemy krętymi , wąskimi drogami do tych wież , błyszczących światłem elektrycznym .

Ale najpierw trzeba przez te slumsy przejechać - trzewia Bombaju .
Zycie w nich wre mimo ze to północ prawie .
W tych punktach roboczych , serwisach , sklepikach , straganach , ciagle ktos komuś , coś , szlifuje . Naprawia , przecina , oferuje ... W zielonym niebieskim 
świetle neonów .
Tu nic się nie zmarnuje , czego człowiek , nie przerobi , nie da rady to ,

Psy i kozy , krowy , szczury i koty i bakterie przetrawią ..

W końcu enklawa , beton , strażnik szlaban podnosi .
Wchodzimy z taksówek jest nas w sumie dziesięciu ,przepoconych " pielgrzymów " z Polski .
Oni maja swój cel , przyjechali za oświeceniem , jakimś ruchem , pęknięciem w tej bryle człowieczej , za sensem , odnową , znakiem ktory fosforyzując świętością pokaże drogę do nieba i zbawienia .

​Ja ? 
Ja przyjechałem aby " Babu " powstało , mój pomysł na film narodzony z mocnego uderzenia serca , kiedy czarnooki gwiazdor kina Bollywood , przegryzając tatara w warszawskiej kuźni smaków spojrzał mi w oczy , głęboko i zadając pytanie oczywiste , proste i jasne - czemu nie chcesz zrobić filmu o polskich dzieciach adoptowanych 1941 przez Maharadżę ? 
Ja , nie chcę ? 
, ależ chcę , tylko kurwa pierwszy raz słyszę .
Powiedział , psiakrew to zdanie i teraz proszę stoję przed tą górą bazaltową z przyklejonymi do ńiej wieżowcami .
Jedziemy windą piętro 10 a może 12 sta 
Winda skrzypi , ciasno i śmierdzi .
Drzwi się otwierają i wchodzimy do Apartmentu 
To pokój 15 na 4 piętrze 
Otoczony wianuszkiem ludzi , siedzi on 
Mistrz Aba oświecony